Soyadı kanunu çıktığında Gazi Mustafa Kemal kendisine bir soyadı ‎seçmiş ancak Türk Ulusu Atasının soyadını kendisi vermek istemiş, o güne kadar ‎üretilmiş ve türetilmiş sözcüklerin en güzelini, en görkemlisini bularak büyük ‎önderine Atatürk soyadını uygun görmüştür. Türkiye Cumhuriyeti Devleti kurulurken sahip olduğu bir ulusa, bir ‎vatana, bir dile, bir bayrağa ilaveten efsanevi bir lidere de muhtaçtı. Bu lider ‎elbette Gazi Mustafa Kemal olacaktı. Ama Mustafa Kemal bir fani idi ‎ve her fani gibi bir gün toprak olacaktı. Oysa lider ölümsüz olmalıydı. İşte Türk ‎Ulusu liderine ATATÜRK soyadını vererek onu ölümsüzleştirdi. Onu ‎bütün ulusun sevgi ve hayranlığı ile donattı. O artık ulusunun önünde, çağdaş ‎uygarlığa ulaşacak yolu aydınlatan, ışığını akıl ve bilimden alan büyük bir meşale olmuştu. Bu meşalenin tutuşturduğu milyonlarca Cumhuriyet ‎evladı Atasının izinde yürüyor yıllardır.
‎‎ Zaman zaman bu ışığı sevmeyen, karaya, karanlığa alışık olanlar ise kendi ‎zindanlarının dehlizlerinde üreyip çoğalmaya çalıştılar. Kendilerine benzer kara ‎balçıklarla bilim ve akıl meşalesini sıvamaya kalktılar. Saptıkları yolun çıkmaz ‎olduğunu bildikleri halde kendilerine bir yerlerden sağlanan olanaklarla beslenip ‎semirdiler. Ellerine geçirdikleri her türlü silahla Türk Ulusunun bilim ve akıl ‎yolunu aydınlatan Atatürk ışığına saldırdılar bazı ‎mevziler de kazandılar. Tersaneleri ele geçirdiklerini, orduyu dağıttıklarını ‎sanarak, hangi tezgahın maşası olduğu belirsiz bazı lider bozuntuları, ‎mevzilendikleri ta uzaklardaki ihanet siperlerinden Cumhuriyetimize yaylım ‎ateşi açıyorlar.
‎‎ Şimdi ben elinde Cumhuriyet meşalesi taşıyan Atatürkçülere sesleniyorum : ‎Durum 19 Mayıs 1919 sabahından daha mı karanlık? Şartlar daha mı ‎uygunsuz? Olanaklarımız daha mı sınırlı?.
‎‎ Değil ebette!
‎‎ O halde biz biraz doğrulursak, sesimizi yükseltirsek, elimizdeki Atatürk meşaleleri daha gür yanarsa bu karanlığı boğmak işten ‎değildir. Muhtaç olduğumuz güç ve cesaret Atatürk’ün söylediği yerde ‎mevcuttur. ‎